Explicacións
infantís
Que é unha burbulla?
Acaso divindade?
É un ser superior?
Fagan agora os seus rezos,
*(1) A salve Rociera vai empezar.
Olé, olé, olé, olé, olé, olé…
Á vella, bruxa, burbulla,
Un bruxo, moi bruxo, inflouna.
Fuches ti?
Non fun eu!
Quen foi, o bruxo* (2) piruxo,
Acaso divindade?
É un ser superior?
Fagan agora os seus rezos,
*(1) A salve Rociera vai empezar.
Olé, olé, olé, olé, olé, olé…
Á vella, bruxa, burbulla,
Un bruxo, moi bruxo, inflouna.
Fuches ti?
Non fun eu!
Quen foi, o bruxo* (2) piruxo,
Que á vella, bruxa, burbulla, inflou?
Fuches ti?
Non fun eu!
Foran os sabios do euro?
Acaso foi a Unión
De parvos, todos, reunidos
Cantando a cansa canción?
Fuches ti?
Non fun eu!
E a vella, bruxa, burbulla,
Que aos ricos vilas insufló,
Explotou e arruinó.
Paséase, co bruxo, piruxo, ao Betty Boop,
Repasando, a resabida lección:
Un e un dous. Se pides dous, cóbroche catro.
“Se fas folga, non tes para o prazo”
Se gastas tres, súboche a seis.
“O xefe manda, el é a túa lei”
Seis por seis, trinta e seis.
“Meu é o teu coche, os teus
piso e todo teu o ben.”
Eu son a banca, el, poderoso cabaleiro…
E agora xa sabedes…Touca allos, allos
E auga tamén
Queredes saber máis?
Na obra de * (3) Jorge Amado
Eu son a banca, el, poderoso cabaleiro…
E agora xa sabedes…Touca allos, allos
E auga tamén
Queredes saber máis?
Na obra de * (3) Jorge Amado
Buscade que o encontrardes!
*(1) A
Salve Rociera, rézase cada noite, ao simpecado antes de retirarse os peregrinos
a descansar para continuar a marcha ao día seguint. “La Salve Rociera ”, é
algo máis que unha salve. É todo un símbolo de unión, en comuñón con toda a
creación, cantada por todos os que alí están reunidos.
“El Rocío”é un conxunto de manifestacións
populares realizadas polos peregrinos durante o transcurso da romaría, caminiño
facía a ermida. En Almonte, Huelva, fieis e devotos, non faltan á cita anual
para rezar á virxe da Rocío. E a campestre procesión, convértese en todo un
acontecemento, froito da fe e regocijo de peregrinos e turistas. As crónicas
históricas dan fe que nos anos 1270, o rei Alfonso X, O Sabio, elixiu tan
divino lugar para erixir unha ermida á Virxe. Hoxe en día, converteuse en
fenómeno entre relixioso e folclórico. Ao longo do camiño, acontécense xentes e
carretas tiradas por bois. No santuario, o salto á reixa para conseguir levar a
Virxe en procesión. As súas rúas engalanadas con madeira e papel. A
popularidade desta celebración é grande en todo o mundo, xa que a súa
veneración deu lugar á romaría máis importante do país. É en maio, o luns de Pentecostés
cando a Virxe abandona en procesión, a súa habitual morada e mestúrase coa vila
de Deus, levada a ombros por veciños e visitantes. Entre esas paraxes de
inigualable beleza, á calor do rezo, o canto e a tradición, máis de medio
millón de persoas peregrinan ata a ermida para venerar á Virxe da Rocío, tamén
consagrada como “Blanca Paloma” e “Reina de las Marismas”.
LA SALVE
ROCIERA
Deus sálveche María
Do roro Señora.
Luna, Sol, Norte e Guía
E pastora celestial.
Do roro Señora.
Luna, Sol, Norte e Guía
E pastora celestial.
Deus sálveche María
Todo a vila adórache
E repete a porfía:
Como teu non hai outro igual.
Todo a vila adórache
E repete a porfía:
Como teu non hai outro igual.
Olé, olé, olé, olé, olé,
Olé, olé, olé, olé, olé, olé,
olé
Olé, olé, olé, olé, olé, olé,
olé
Ao roro eu quero volver
A cantarlle á Virxe con fe cun un olé
A cantarlle á Virxe con fe cun un olé
Olé, olé, olé, olé, olé,
Olé, olé, olé, olé, olé, olé,
olé
Olé, olé, olé, olé, olé, olé,
olé
Ao roro eu quero volver
A cantarlle á Virxe con fe cun un olé
A cantarlle á Virxe con fe cun un olé
Deus sálveche María
Manancial de dozura.
Aos teus pés noite e día
Vímosche a rezar.
Manancial de dozura.
Aos teus pés noite e día
Vímosche a rezar.
Deus sálveche María
Unha roseira de fermosura.
Es a túa Nai miña
De pureza virxinal.
Unha roseira de fermosura.
Es a túa Nai miña
De pureza virxinal.
Olé, olé, olé, olé, olé,
Olé, olé, olé, olé, olé, olé,
olé
Olé, olé, olé, olé, olé, olé,
olé
* (2) Piruxa:
triquitraque, artificio de lume.
*Triquitraque: ruído como de golpes repetidos e desordenados. Rolo de papel con pólvora e atado en varias dobreces, de cada un dos que resulta unha pequena detonación pegandolle lume pola mecha que ten nun dos seus extremos.
*Triquitraque: ruído como de golpes repetidos e desordenados. Rolo de papel con pólvora e atado en varias dobreces, de cada un dos que resulta unha pequena detonación pegandolle lume pola mecha que ten nun dos seus extremos.
*(3) Jorge
Amado de Faria: (10-8-1912 / 6-8-2001) inesquecible escritor brasileiro. As
súas obras, traducidas a 49 linguas. Adaptadas ao cine, teatro, programas de
televisión, e inspiración de temas nas escolas de samba do entroido brasileiro.
Nace no estado de Bahía, na
facenda Aurisidia, (Itabuna). Medrou e fixose home en Ilheus, entre plantacións
de cacao, rodeado de traballadores da terra que vivían como escravos. Canda
mariñeiros e mariñeiros, negros e mulatos que loitaban polo pan de cada día e
contra, as inxustizas e miserias dos poderosos.
Ese, é o universo narrativo de Jorge Amado. Bahía e Ilheus, Ilheus e as súas xentes descritas, na salsa das súas crenzas, rituais, miserias, as súas as devanditas e seus vanidades. En cada novela, o autor brasileiro tece, con xeito, o que amou e defendeu “sempre pola liberdade contra o despotismo e a prepotencia, polo explotado contra o explotador, polo feble contra o forte, pola alegría contra a dor, pola esperanza contra a desesperación. Nesta loita do home contra o inimigo do home, nesta loita entre o futuro e o pasado”
En Terras da Infinidade, “Terra do Sem fim,” (1944), describe a vida nas plantacións de cacao. Gabriela, cravo e canela, “Gabriela cravo e canela”, (1958), mostra a realidade da vida social e a transición política.
Ese, é o universo narrativo de Jorge Amado. Bahía e Ilheus, Ilheus e as súas xentes descritas, na salsa das súas crenzas, rituais, miserias, as súas as devanditas e seus vanidades. En cada novela, o autor brasileiro tece, con xeito, o que amou e defendeu “sempre pola liberdade contra o despotismo e a prepotencia, polo explotado contra o explotador, polo feble contra o forte, pola alegría contra a dor, pola esperanza contra a desesperación. Nesta loita do home contra o inimigo do home, nesta loita entre o futuro e o pasado”
En Terras da Infinidade, “Terra do Sem fim,” (1944), describe a vida nas plantacións de cacao. Gabriela, cravo e canela, “Gabriela cravo e canela”, (1958), mostra a realidade da vida social e a transición política.
Dona Flor e os seus dous
maridos, “Dona Flôr e os seus dois maridos”, (1966), as complicadas
reviravoltas da dualidade amorosa. E así, toda súa a literatura esta
maxicamente salpicada polo realismo social que agroma en cada poro dos seus
personaxes, convertendoos en denuncia. Introducindo o lector, con ahínco pero
sen odio, con tenacidade pero con dozura, a chamada, “Terra dá Felicidade”,
Bahía e a sua para sempre amada Ilheus.
http://www.youtube.com/watch?v=nW4FKlpW6dA
http://www.youtube.com/watch?v=nW4FKlpW6dA
* Na baixa do sapateiro
Autor: Ary
Barroso
Interprete: Casuarina
Interprete: Casuarina
* Tradución do orixinal:
http://mariaevangelinacobozaballa.blogspot.com.es/2010/11/la-burbuja-bancaria_18.html
http://mariaevangelinacobozaballa.blogspot.com.es/2010/11/la-burbuja-bancaria_18.html
María Evangelina Cobo Zaballa
Castro-Urdiales (Cantabria)
* Watson…No sé quién hace
esto ni el porqué… ¡Ni desde cuando!
Pero
como veo que le gusta tanto…tanto…tanto…mi blog…hasta el punto que sale su www.mybestcv.co.il/TextPage.aspx?id=7978235
He decidido añadir los textos
y de esta manera dar más satisfacción al insatisfecho…
Aviso…yo, no comercializo con
mis artículos…letrillas…letrinas…traducciones… ¿Vale?